خســــــته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاری
شـــــوق پرواز مجازی ، بالــــهاي استعاری
لحظه هاي کاغذی را، روز و شب تکرار کردن
خــــاطرات بايگــــانی،زندگي هــــــای اداری
آفتاب زرد و غمگين ، پله های رو به پايين
سقفهای سرد و سنگين ، آسمانهـــــاي اجاری
با نگاهی سر شکسته ،چشمهـــايی پينه بسته
خسته از درهای بسته،خسته از چشم انتظاری
صندلی هـــای خميده،ميزهــــای صف کشيده
خنده های لب پريده ، گريه هــــای اختياری
عصر جدول های خالی، پارک های اين حوالی
پرسه های بی خيالی، نيمکت های خماری
رو نوشت روزها را،روی هم سنجاق کردم:
شنبه های بی پناهی ، جمعه های بي قراری
عـــــاقبت پرونده ام را،بـــا غبار آرزوهــــا
خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری
روی ميز خالی من، صفحه ی باز حوادث
در ستون تسليتهــــــا ، نامي از ما يادگاری
............................
شاعر: قیصر امین پور
خزان.......
چه حکایت عجیبی است ....
هوای خزان تنها را تنها تر میکند
خبر آورده‌اند...
خزان خواهد آمد خش‌خش برگ ، عطر باران ، بوی خاک باران خورده
خزان خواهد آمد باید قشنگ‌ترین دفتر‌هایم را آماده کنم ؛
نوشتن حس‌های تازه ،
دیدن رنگ های تازه، رنگ زرد ، رنگ نارنجی، رنگ سرخ
احساس می‌کنم خزان آسمان را به من نزدیک‌تر میکند
انگار خزان به ما هدیه می‌دهد
یک بغل اندیشه ، یک بغل شعر ، یک بغل احساس
نم‌نم باران ، صدای برخورد باران روی برگهای رنگین،
حس دلتنگی...
حس بی‌تابی...
حس عشقی که نمی‌دانم چیست ؟
و فصل خزان عاشق را عاشق تر میکند ..
ﺷﻌﺮﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺯ ﻗﯿﺼﺮ ﺍﻣﯿﻦ ﭘﻮﺭ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺧﺪﺍ . ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺷﻌﺮ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ :
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺼﺮ
ﭘﺎﺩ ﺷﺎﻩ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ
ﺧﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻭ ﺧﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﻃﻼ ﭘﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮ ﺟﺶ ﺍﺯ ﻋﺎﺝ ﻭ ﺑﻠﻮﺭ ﺑﺮ
ﺳﺮ ﺗﺨﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﻕ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ
ﻫﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘﻮﻟﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺝ ﺍﻭ ﺍﻃﻠﺴﯽ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻧﻘﺶ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ
ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺐ ، ﻃﻨﯿﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺳﯿﻞ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﺗﻮﻓﻨﺪﻩ ﺍﺵ
ﺩﮐﻤﻪ ﯼ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺑﺮﻕ ﺗﯿﺮ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﻭ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ
ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ
ﺫﻫﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ
ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻫﺮ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺯﻭﺩ ﻣﯽ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﺧﻄﺎﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ
ﭘﺮﺳﯽ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﺁﺏ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺭﺩﯼ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻨﺪﯼ
ﭼﺸﻢ ﮐﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺗﺎ ﺷﻮﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﻭﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﮐﺞ ﮔﺸﻮﺩﯼ ﺩﺳﺖ ﺳﻨﮕﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﮐﺞ ﻧﻬﺎﺩﯼ ﭘﺎ ﻟﻨﮕﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺗﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﺮﺩﯼ ﻋﺬﺍﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺁﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﯾﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﻮ ﻭ ﻏﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ
ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻏﺮﻕ ﺁﺗﺸﻢ
ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﮐﺸﻢ
ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﮊﺩﻫﺎﯾﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ
ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﺯ ﺁﺗﺸﯿﻦ
ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻃﻨﯿﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍ
ﻧﯿﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ
ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺍﺯ ﺑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺩﺭﺱ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ
ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﻫﻨﺪﺳﻪ
ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺪﺭﺳﻪ
ﺗﻠﺦ ﻣﺜﻞ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺜﻞ ﺣﻞ ﺻﺪ ﻫﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ
ﻣﺜﻞ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺻﺮﻑ ﻓﻌﻞ ﻣﺎﺿﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺯﻭﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﭘﺪﺭ
ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺏ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ
ﺷﻮﺩ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﯾﯽ
ﺩﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﯾﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺘﻤﺶ ﭘﺲ
ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﺁﺭﯼ ﺧﺎﻧﻪ
ﯼ ﺍﻭ ﺑﯽ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﻓﺮﺵ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﮔﻠﯿﻢ ﻭ ﺑﻮﺭﯾﺎﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﯽ
ﮐﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﯽ
ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺧﺸﻢ ﻧﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﺳﺖ ﺣﺎﻟﺘﯽ
ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﺳﺖ ﻗﻬﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﺷﺘﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻬﺮ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻗﻬﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ
ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻗﻬﺮ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻥ
ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ
ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﮒ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ
ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺑﺮﺩ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ
ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺎﻝ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺣﺒﺎﺑﯽ ﻧﻘﺶ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺑﯽ ﺭﯾﺎ ﻣﯽ
ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﮔﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﺜﻞ ﺑﻠﺒﻞ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﭼﮏ ﭼﮏ ﻣﺜﻞ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍﺯ ﮔﻔﺖ
ﺑﺎ ﺩﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﻣﺜﻞ
ﯾﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﺼﻨﯿﻔﯽ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻟﻔﺒﺎﯼ ﺳﮑﻮﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ
ﻣﺜﻞ ﻋﻠﻒ ﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺍﻟﻔﺒﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﻌﺮﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﮔﻔﺖ
ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﺪﺍ ....
عادت، ناجوانمردانه‌ترين بيماري‌ست، زيرا هر بداقبالي را به ما مي‌قبولاند، هر دردي را، و هر مرگي را.
در اثر عادت، در كنار افرادِ نفرت‌انگيز زندگي مي‌كنيم، به تحمل زنجيرها رضا مي‌دهيم، بي‌عدالتي‌ها و رنج‌ها را تحمل مي‌كنيم، و به درد، به تنهائي و به همه چيز تسليم مي‌شويم.
عادت، بي‌رحم‌ترين زهر زندگي‌ست، زيرا آهسته وارد مي‌شود، در سكوت، كم‌كم رشد مي‌كند و از بي‌خبريِ ما سيراب مي‌شود، و وقتي كشف مي‌كنيم كه چطور مسمومِ آن شده‌ايم، مي‌بينيم كه هر ذرۀ بدن‌مان با آن عجين شده است، مي‌بينيم كه هر حركت ما تابع شرايط اوست و هيچ داروئي هم درمانش نمي‌كند.
آمار
وب سایت:
