کاشکی شانس با همه دوست بود، لااقل اگه دوست نبود، زن بابا هم نبود، بالاخره آنهم دل داره و از همه خوشش نمیاد، فقط با بعضی ها دلبری میکنه، چشمش بعضی ها را میگیره و بطور کل ندیده از بعضی ها خوشش نمیاد. امیدوارم بعضی ها نباشی. حکایت ما هم مثل قصه پایینه؛

شانس که با ما صله رحم نمیکنه و اشتباهی گذر و مسیرش به ما میخوره، اما نامرد؛ بدبختی، انگار فقط یارش ماییم و فقط با ما دلبری میکنه. به عبارتی خلاصه بگم خدمتتون؛ ﺷﺎﻧﺲ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻪ ما را ﻣﯿﺰﻧﻪ؛ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺯﻧﮓ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪﺍﺭﻩ؛ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻼً ﮐﻠﯿﺪ ﺩﺍﺭﻩ.

شيخ را گفتند : علم بهتر است يا ثروت ؟
شيخ بي درنگ شمشير از ميان بيرون آورد و مانند جومونگ مريد بخت برگشته را به سه پاره ي نامساوي تقسيم نمود و گفت سالهاست که هيچ خري  بين دو راهي علم و ثروت گير نمي کند .....
مريدان در حاليکه انگشت به دندان گرفته ولرزشي وجودشان را فرا گرفت گفتند يا شيخ ما را دليلي عيان ساز تا جان فدا کنيم!!! 
شيخ گفت :در عنفوان جواني مرا دوستي بود که با هم به مکتب مي رفتيم ، دوستم ترک تحصيل کرد من معلم مکتب شدم. حالا او پورشه داره...من پوشه.
او اوراق مشارکت دارد،ومن اوراق امتحاني..
او عينک آفتابي من عينک ته استکاني.
او بيمه زندگاني.من بيمه خدمات درماني.
او سکه و ارز...من سکته و قرض....
سخن شيخ چون بدين جا رسيد مريدان نعره اي جانسوز برداشته و راهي کلاسهاي آموزش اختلاس و کلاه برداری ، گشتندي .

زندگی در جامعه امروزی شما را وادار میکنه هر روز یه نقاب به فراخور قرار گرفتن در صحنه های اجتماعی بزنی و الگوی رفتاریت نیز مطابق با آن نقاب یا صحنه نمایش باشد. گاهی وقتها این تبدیل و تغییر آنقدر زیاد میشه که برگشت به خودت را فراموش میکنی و ممکنه مدتها در یه نقاب بمونی. گاهی هم حافظه تاریخی و زیسته شما با افراد و آشنایان قبلی به طور کلی ریسیت و پاک میشه و مثل غریبها باهاشون برخورد میکنی یا اصلا دیگه آنها را نمیشناسی. شاید برای اثبات این حقیقت احتیاجی به مثال و مصداق نداشته باشی، زیرا آنقدر در شبکه روابطمان با اینجور آدمها برخورد داریم که بدیهی و قابل فهم است. آخه چرا یه ساختار، منصب، پست و مقام آنقدر بر روی شخصیت چندین ساله زیسته شده ما در عرض یکماه تاثیر میذاره و آن تاثیر به اندازه یه زلزله و سیل هست.

هر چی جلوتر میری انگار نه انگار، فقط وقت تلف کردنه، خسته میشی، کلافه میشی، اما به اندازه سر سوزنی هم کارت جلو نمیره، بعضی میگند اینهم شانس ماست، ولی اینجور دیالوگ ها را از بس شنیدیم برامون تکراری شده، این شرایطی است که خواه ناخواه برای اکثر افراد پیش میاد. آنقدر حالت گرفته میشه که گاهی وقتها بی خیالش میشی، اما ته دلت امید هست و باز هم ادامه میدی. این را بهش میگند پشتکار و ایمان به هدف داشتن.