ماسه ها فراموشکار ترين رفيقان راهند،کافيست اندک بادى بوزد و خرده موجى برخيزد تا رد پايت براى هميشه از حافظه ضعيفشان پاک شود!
من از نسل ماسه ها نيستم، ازنسل صدفهايم!
صدفهايى که به پاس اقامت يک روزه در دريا،تا دنيا دنياست "صداى دريا" را براى هر گوش شنوا زمزمه ميکنند

همیشه باید کسی باشد…
تا بغضهایت را قبل از لرزیدن چانه ات بفهمد…
بایدکسی باشد….
که وقتی صدایت لرزید بفهمد….
که اگر سکوت کردی بفهمد…..
کسی باشد
که اگر بهانه گیرشدی بفهمد…
کسی باشد
که اگر سردرد را بهانه می آوری برای رفتن و نبودن بهفمد به توجهش احتیاج داری…
بفهمد
که درد داری
که زندگی درد دارد
که دلگیری…
بفهمد
که دلت
برای قدم زدن زیر باران…
برای بوییدن…
برای بوسیدن…
برای یک آغوش گرم
تنگ شده است…
همیشه باید کسی باشد…
همیشه…!

غمگینی آدم هایی که دوستشان دارم غمگینم می کند
گاهی دلم می خواهد با انگشتم
گوشه لب شان را بالا ببرم شاید خنده یادشان بیاید
اینکه کاری از دستم بر نمی آید
اینکه زورم به دنیا نمی رسد
تلخ است
خیلی تلخ…

خسته ام مثل جواني 
که پس از سربازي / 
بشنود يک نفر از نامزدش
دل برده/ 
مثل يک 
افسر تحقيق شرافتمندي/
که به پرونده ي جرم
دخترش برخورده /

خسته ام مثل 
پسر بچه که درجاي شلوغ / 
بين دعواي پدر مادر خود
گم شده است / 
خسته مثل زن راضي شده
به مهر طلاق / 
که پس از بخت بدش 
سوژه ي مردم شده است/

خسته مثل 
پدري که پسر معتادش/ 
غرق در درد خماري 
شده فرياد زده/ 
مثل يک پيرزني که 
شده سربار عروس/
پسرش پيش زنش 
بر سر او داد زده/

خسته ام مثل 
زني حامله که ماه نهم/
دکترش گفته به درد سرطان
مشکوک است/ 
مثل مردي که 
قسم خورده خيانت نکند/
زنش اما به قسم 
و آن مشکوک است/

خسته مثل 
پدري گوشه ي آسايشگاه/
که کسي غير پرستار 
سراغش نرود/ 
خسته ام بيشتر از
پير زني تنها که / 
عيد باشد نوه اش 
سمت اتاقش نرود/

خسته ام 
کاش کسي 
حال مرا مي فهميد/
غير از اين بغض 
که در راه گلو 
سد شده است/ 
شده ام مثل مريضي
که پس از قطع اميد/ 
در پي معجزه اي
راهي مشهد شده است...

از شاعران مشهور